Amy Biehl Foundation

Molloooo!
(Betekent ‘Hallo’ in de Xhosa taal, de taal met vreemde klikjes die de mensen en de meeste kinderen in de townships spreken)

We hebben afgelopen week (maandag 15 tot 21 februari, ja ik schrijf een beetje laat) ontzettend veel mooie dingen gezien, maar dat zal ik aan het einde van mijn blog vertellen. Ik wil eerst namelijk de organisatie waar wij voor werken, de ‘Amy Biehl foundation’ even in de schijnwerpers zetten. We zijn vorige week begonnen met onze stage en het zou een oriëntatieweek worden. Op maandag en dinsdag zijn we vier scholen gaan bekijken zodat wij hieruit een keuze konden maken. Maandagmiddag zijn wij naar drie scholen geweest. Alle drie de scholen liggen in de townships en hebben naschoolse opvang voor de kinderen daar. Onderweg naar de scholen rijdt je echt door de townships. Hoe de mensen daar wonen is erg bijzonder om te zien. De huizen zijn gemaakt van hout en ijzeren platen. Het ene huis is nog kleiner dan de ander en dan moet je je bedenken dat de mensen daar soms met meer dan 10 personen in wonen. Er lopen veel straathonden rond en soms zit ik echt te kijken of ze nog ademen wanneer ze aan de kant van de weg liggen. Niet alleen honden maar ook geiten en paarden kun je er vinden. Gelukkig leven deze dieren nog want aan de kant van de weg verkopen ze veel dieren op de barbecue. In de middag zie je veel mensen achter ‘de braai’ staan om zo eten te verkopen. Er hangt ook een aparte geur in de townships. Je ruikt eten maar ook een soort muffe lucht die mij doet denken aan de tijd dat ik vroeger urenlang in de zandbak speelde. Die lucht aan je handen van het zand heerst hier ontzettend, alleen dan nog een tikkeltje erger.
De eerste school die we hebben bekeken was de ‘Vukukhanye’ school en ligt in de township genaamd Guguletu. Een erg oude en echte Afrikaanse school. Kleine klaslokalen, een dor voetbalveldje, een “lekker” geasfalteerd schoolpleintje en veel lieve kinderen. De kinderen weten bij het aan komen rijden van een wit busje dat er mensen van de organisatie komen. Veel kinderen komen zwaaiend en lachend op de bus afrennen en andere kinderen kijken eerst de kat uit de boom. De kinderen kijken in eerste instantie boos en de oudere kinderen misschien wel arrogant. Maar als jij met je ‘Prodent glimlach’ ze aankijkt komt er een nog grotere glimlach van de kinderen te voorschijn. De kinderen willen allemaal weten hoe je heet, houden je hand vast en sommige kinderen gebruiken je als klimrek. Nu is mijn naam niet zo moeilijk voor de kinderen, maar om mijn naam ook te onthouden heb ik ze gevraagd of ze ‘Mickey Mouse’ ook kennen. En daarbij maak ik met mijn handen twee grote oren boven mijn hoofd. Ja Mickey Mouse kennen ze wel! Ik vertel de kinderen dat mijn naam er op lijkt en dat ik Nicki heet… Nu ga ik door het leven als Mickey Mouse, maar ze onthouden mijn naam wel!

Na deze eerste school zijn we door gereden naar de ‘Bhongolethu’ school. De school oogt erg nieuw en groot. We kregen een rondleiding van de ‘schoolhoofd’ die overigens continu op haar telefoon keek. Maar we kregen een duidelijke rondleiding. De school was inderdaad erg groot en beschikt over veel ruimtes waar kinderen kunnen spelen en werken. Een groot voetbalveld, twee binnenplaatsen (schoolpleinen), een grote hal met een podium waar de kinderen van de dramagroep zich uit kunnen leven. De kinderen deden een paar toneelstukjes voor die ze hadden geoefend. Ondanks dat we er niks van verstonden, konden we door de lichaamstaal en de mimiek van de kinderen het verhaal wat ze vertelden volgen. We hebben alle groepen kunnen zien, zo ook de traditionele dansgroep. Ik als dansliefhebber kreeg kippenvel over mijn hele lichaam toen ik de muziek hoorde. Het fanatisme, gedrevenheid, enthousiasme en focus spat er vanaf. En dan heb ik het nog niet eens over de lenigheid en het ritmegevoel van de kinderen. Alle kinderen waren gefocust met hun gezicht naar boven. De kinderen keken je niet aan tijdens het dansen, maar keken constant naar boven. Misschien is dat nog wel aangrijpender om te zien dan wanneer dansers je recht in je ogen aankijken. Na deze rondleiding gingen we door naar de derde school. Weer een typisch Afrikaans klein schooltje genaamd ‘Siyazingisa’. Toen we de bus uitstapten kregen we te horen dat onze rondleiding niet langer dan 12 minuten mocht duren. En wij kregen voorafgaand van onze reis maar te horen dat Afrikanen geen stress en tijd kennen… Nouja, racen dan maar! De schoolhoofd, dit keer een man ook met telefoon maar die vooral foto’s maakte, was erg enthousiast. Hij vertelde met veel plezier over de verschillende groepen maar hier had ik persoonlijk geen klik mee. Wat ik wel bijzonder vond aan de school dat hier ook een soort ‘Groene klas’ was. De kinderen leren hier van alles over bloemen, planten en de natuur. Ze zaaien hier ook planten en bloemen en verbouwen groente. Helaas heb ik niet zulke groene vingers! Na deze korte 12 minuten stapten we weer in het busje en lieten we alle indrukken even bezinken.
Dinsdag  zouden we de vierde en laatste school bezichtigen. Er is nog wel een school in Khayelitsha, maar deze is te ver weg om te bekijken. We zouden naar de school genaamd ‘Bonteheuwel’ gaan maar tijdens ons trip er naar toe werd onze chauffeur gebeld. Er was een schietincident op dat moment in Bonteheuwel. Het was er niet veilig om naar toe te gaan dus onze bezichtiging werd gestaakt. Tsja het is en blijft een township natuurlijk… en zo zie je maar weer dat alles kan in Kaapstad! Onze chauffeur Easy Nofemela kwam op het idee om ons een rondleiding te geven door de townships. Deze kans lieten we natuurlijk niet lopen en we gingen graag met hem mee. In de bus terwijl we langs vervallen “huizen” (wat je bijna geen huizen kunt noemen) reden vertelde hij over de verschillende wijken. Sommige woonwijken waren zo gebouwd dat het op een trein leek, omdat hier vroeger een spoor was. Flatgebouwen waarvan de ramen allemaal stuk waren moesten vroeger een grote universiteit voor de mensen in de townships zijn geweest. Maar omdat er te weinig slaapplekken zijn in de townships, heeft de bevolking er voor gezorgd dat de universiteit niet meer bruibaar was. Ze hebben materialen stuk gemaakt en zijn in de universiteit gaan wonen. Hierdoor lijkt het op een vervallen flatgebouw waar ik liever niet in zal slapen. Op een gegeven moment kwamen we met het busje aan bij de gedenksteen van Amy Biehl. De chauffeur Easy vertelde ons dat dit de plek was waar Amy Biehl was vermoord door vier donkere mannen. Tijdens onze introductie van de ‘Amy Biehl foundation’ hebben we een film over Amy Biehl gekeken. Dit heb ik ook beschreven in mijn vorige blog. We vroegen aan Easy of hij er bij was op dat moment dat Amy Biehl hier was vermoord. De chauffeur Easy vertelde het volgende verhaal als of hij er zelf bij was geweest… Amy Biehl was tijdens haar verblijf in Kaapstad bevriend geworden met wat mensen uit de township Gugulethu. Op die beruchte avond wilde ze haar vrienden naar huis brengen met de auto en kwam ze in een straat terecht met demonstrerende donkere mensen. Zij streden voor een multiculturele democratie in Zuid Afrika en zagen de blanken als vijand omdat ze bang waren dat zij hun land zouden inpikken. Amy Biehl die ook voor deze multiculturele democratie was en hier de donkere bevolking hielp, was op dat moment niet veilig omdat ze gewoon letterlijk en figuurlijk ‘blank’ was. Ze werd uit haar auto getrokken en besteend en gestoken door mensen. Amy Biehl had op dat moment nog de kracht om te vluchten en klom over een muurtje heen. Ze rende naar een politiewagen waar donkere politiemannen in zaten. In plaats van dat zij haar naar het ziekenhuis brachten, hebben ze haar naar het politiebureau gebracht en haar water gegeven. Op het politiebureau is ze aan heer verwondingen overleden. Tijdens het vertellen nam de chauffeur Easy af en toe korte pauzes om naar woorden te zoeken. Hij probeerde het zo goed mogelijk te vertellen en ik vond hem zelfs emotioneel worden.

Op een gegeven moment vroeg onze chauffeur Easy aan ons wie de DVD over Amy Biehl hadden bekeken. Wij drie staken onze hand op. Hij vroeg ook of we de vier veroordeelde mannen in de film hadden gezien. De mannen die Amy Biehl hadden vermoord waren duidelijk in beeld geweest. Eén van de mannen werd zelfs geïnterviewd. Hij vroeg of wij de mannen herkenden…
Op dat moment kreeg ik kippenvel over mijn hele lichaam… Bedoelde hij nou dat..? Kon ik dat wel aan hem vragen..? De man die ons deze rondleiding door de townships heeft gegeven, de man waarmee ik nu al een uur in een busje zit, de man die voor de ‘Amy Biehl foundation’ werkt is gewoon één van de moordenaars van Amy Biehl. Omdat er zoveel mensen betrokken waren op die beruchte avond vroegen we hem of hij daadwerklijk Amy Biehl had vermoord. Hij zocht even naar zijn woorden en vertelde wat hij letterlijk in de rechtszaal had gezegd. Hij had tegen de rechter gezegd ‘Ik heb haar drie keer gestoken met een mes’. Easy heeft geen spijt van zijn daden. Hij was achttien jaar oud en kwam op dat moment op voor zijn eigen land, voor zijn eigen bevolking. Amy was op dat moment een blanke jonge vrouw op het verkeerde moment op de verkeerde plaats. Er zijn zoveel mensen die verantwoordelijk zijn voor de dood op Amy. Uiteindelijk zijn er vier mannen opgepakt waaronder hij en nog een man die voor de ‘Amy Biehl foundation werkt’ en die we dagelijks op het kantoor zien lopen. Easy vond het fijn dat wij (vooral de andere Nederlandse studenten) zoveel vragen stelden over wat er op die avond gebeurt was. Hij heeft namelijk een dochter van 12 en een zoontje van 9, die straks op den duur ook vragen gaan stellen aan hem. Op deze manier kon hij oefenen wat hij tegen aan zijn kinderen zal vertellen.

Ondanks dat de bezichtiging van de vierde school niet doorging, hebben we een bijzondere en leerzame middag gehad. We leren zo steeds meer over de organisatie en over Amy Biehl. Easy stelde ook voor om binnenkort een township tour ter voet te doen samen met hem. Hij is erg “beroemd” in alle townships en dat was te merken ook. Overal waar hij reed werd er getoeterd, gezwaaid of geroepen. Hij heeft blijkbaar veel respect onder zijn bevolking gewonnen door zijn daad.

De volgende dag (woensdag) wilden we graag als nog de Bonteheuwel school bekijken. Maar de organisatie vond het er nog steeds onveilig. Onze andere chauffeur Themba zij letterlijk ‘Ik heb ook kinderen thuis…’. We zijn daarom weer naar de Vukukhanye school gereden om daar de hele middag rond te kijken en eventueel mee te doen. We hebben mee mogen doen met de traditionele dans. Ook al heb je nog zoveel ritme gevoel. Ik raad je het af om mee te doen! Die kinderen kunnen zo waanzinnig goed dansen! We kregen te horen dat het de bedoeling is dat we hier apart met een groep mee zouden draaien. Aangezien we vanuit de Calo een geheel nieuwe project met z’n drieën moeten opstarten, is deze school niet geschikt voor ons. Donderdag hebben we er dan voor gekozen om naar de grote en nieuwe school Bhongolethu te gaan en hier een dag mee te draaien. We hebben gekozen voor de ‘Foundation Phase group’ en hebben hier een middag meegedraaid. Deze groep bestaat uit kinderen van 4 tot en met 9 jaar. Deze kinderen knutselen, kleuren en zingen liedjes in deze groep. Wanneer ze 10 jaar zijn mogen ze voor een specifiek sportgroep kiezen. De groep kan bestaan uit 40 en meer kinderen. Ze zitten met z’n allen in een klein klaslokaal en krijgen elke week hetzelfde aangeboden. Tijdens de middag dat wij meeliepen kregen de kinderen een kleurplaat met een appel erop, ze hadden namelijk de letter ‘a’ geleerd. Elk kind kreeg één kleur krijtje en moest op de grond de kleurplaat inkleuren. De kinderen mochten blij zijn als het krijtje groot genoeg was om vaste te houden. De kinderen doen dit de gehele middag en zijn eigenlijk niet echt actief bezig. Wij vinden dat hier verandering in moet komen en hebben ons projectidee voorgesteld. Op maandag tot en met donderdag nemen wij de kinderen onder onze hoede. De groep wordt in twee groepen verdeeld, de ene groep gaat met ons mee allerlei sport- en spelactiviteiten uitvoeren. Terwijl de andere groep in het klaslokaal bij een van de leraressen blijft. Na een half uur wordt er gewisseld en krijgen we de andere groep kinderen. Uiteindelijk willen we een map maken met foto- en videobeelden waarin de verschillende sport- en spelactiviteiten zijn uitgewerkt. Zodat de leraressen de activiteiten kunnen blijven uitvoeren na ons vertrek. De organisatie en het schoolhoofd vonden het een goed idee en we kregen (jawel!) “groen licht” om dit te gaan uitvoeren.

Donderdagavond zijn Kim en ik (Marlieke voelde zich helaas niet lekker) samen met Anouk en nog wat mensen uitgeweest. Onze eerste avond stappen in Cape Town! Hier in de wijk waar we wonen zitten een paar barretjes waar op elke donderdagavond een ‘Beerpong’ wedstrijd wordt gehouden. In dit barretje kun je een drankje drinken, gezellig zitten kletsen en natuurlijk fanatiek aan de wedstrijd meedoen. Aangezien mij ‘Beerpong skills’ nog niet zo best zijn sloegen we dit even over. Omdat de wedstrijden nog een tijdje duurden en de dansvloer nog niet echt geopend was, waar ik uiteraard op zat te wachten, zijn we maar een potje gaan poolen. Kim en ik in een team tegen Anouk en Bram. Wonder boven wonder waren Kim en ik een “match made in heaven” en wonnen we beide potjes (HOE DAN!!?).  Toen moesten we ons helaas opsplitsen en over dat laatste potje wil ik het niet hebben… Na drie potjes fanatiek poolen terug naar Forex waar de beerpong wedstrijden nog steeds aan de gang waren. Maar ondertussen waren er ook steeds meer mensen aan het dansen. Wij hebben ons maar tussen de dansende Afrikanen gemengd en het was prachtig om te zien hoe die mensen kunnen bewegen. Ik heb ook maar mijn lichaam laten meebewegen op de beat en uiteindelijk is het een fantastische avond geworden, inclusief dance battle!
Na onze roes uitgeslapen te hebben werden we wakker in een regenachtige en bewolkte Kaapstad. Wat is dit nou weer? Het leek wel alsof ik in Nederland was. Een rustig dagje met bijslapen en film kijken. Aan het einde van de middag zijn we toch maar wat gaan ondernemen. Samen met Anouk zijn we naar Bay Harbour market geweest. Een leuk marktje in een oude visloods met allerlei kraampjes. Kraampjes met kleren, souvenirs en natuurlijk eten. Heel veel eten! Het is een soort ‘proef eet’ waar je van allerlei dingen kunt proeven voor een prima bedrag. We hebben super lekker gegeten en konden ondertussen luisteren naar een live muziek, zoals Kim zal zeggen ‘Dikke prima!’. 
Zaterdag zijn we op tijd vertrokken naar Boulders, een strand waar pinguïns te vinden zijn. Erg leuk om die geinige beestjes te zien en veel foto’s gemaakt! Volgens Marlieke is op dit moment het broedseizoen en dat was te zien ook. De pinguïns zaten allemaal op hun ei te broeden. We hebben helaas nog geen kleine pinguïns kunnen spotten. Na dit diervriendelijke avontuur zijn we doorgereden naar Cape Point, naar Kaap de Cape of good Hope. Dit gebied is onderdeel van het Table Mountain National Park. Wat een uitzicht! In één woord FANTASTISCH! Voor iedereen die van plan is om af te reizen naar Zuid Afrika, dit mag je niet missen. We hebben veel foto’s gemaakt, althans ik heb veel foto’s gemaakt. Ik heb hele fotoshoots georganiseerd voor de meiden zodat ze thuis een mooie foto aan de muur kunnen hangen. Gelukkig mocht ik er zelf ook af en toe op als bewijs dat ik er ook bij was. Met z’n vieren hebben we het hoogste punt beklommen en hebben Kim en ik aan de rand van de rotsen gezeten, bungelend met onze voeten boven water… Boven niets eigenlijk! Voor dit prachtige uitzicht moeten jullie zeker even bij de foto’s kijken. Ondertussen hebben we apen en de billen van blesbokken gespot. ’S avonds hebben we ‘Longstreet’, een stapstraat in Kaapstad onveilig gemaakt. We hadden van huisgenootjes gehoord dat ‘The Waiting Room’ the place to be was. Dus wij met ons goede gedrag er naar toe… Het was tien keer niks! Mensen boven de 40 op de dansvloer! Na wat gedronken te hebben, wat mensen te leren kennen en een bijles Xhosa van een Zuid Afrikaanse jongen te hebben gekregen, zijn we doorgegaan naar de volgende club die “geweldig” moest zijn. Weer entree betalen en daar stonden we dan midden in Fiction. Tussen de electro, dubstep en andere rare muziekstijlen. Na onze dansmoves te hebben getoond die niet echt helemaal in de stijl van de muziek waren, gaven we de moed bijna op. Stappen in Kaapstad leuk? Echt niet! Toch nog maar één club proberen dan, genaamd Dublin. Op de begane grond was een live band aan het spelen wat best prima was. Op de eerste verdieping was maar liefst… Jawel! Muziek die we mee konden zingen! Ondanks dat we het niet meer zagen zitten hebben we een waanzinnige avond gehad. Biertjes gedronken, gedanst, Kim die alle stickers van de bierflesjes afpeutert omdat ze die moet verzamelen. Kim die aan iedereen verteld ‘She’s a dance teacher’ zodat ik moet vluchten of belabberd de macarena ga dansen. Wat een avond!!!

En om jullie (mijn lieve lezers) nog langer bezig te houden, zijn we zondag lekker naar het strand geweest. Uitbrakken op Camps Bay en proberen een kleurtje te krijgen. Daarna lekker uit eten en naar bed! Het was een mooie en indrukwekkend week geweest! Voor de mensen die tot het laatste woord hebben gelezen, petje af voor jullie! De volgende keer ga ik het echt korter houden maar deze week was zo indrukwekkend met het hele Amy Biehl gebeuren.

Voor familie, vrienden, bekenden en nieuwsgierige onbekenden!
Ik schrijf jullie later!