Een teken van leven

Om alvast een antwoord op de vraag “Leeft ze nog?” te geven…
Ja beste lezers, ik leef nog! Uit onderzoek is gebleken dat ik geen persoon ben die met veel discipline haar blog of laat staan haar reisdagboek bij houdt. Sorry lieve familie en vrienden voor het lange wachten maar hier is die dan eindelijk, mijn derde blog waarin ik zal vertellen hoe de afgelopen maand is gegaan.

Amy Biehl Foundation
Ondertussen in Kaapstad en in de township Philippi gaat het goed! Ik ben er achter gekomen dat ik geen persoon ben die op een kantoor moet werken en dat de keuze om gymdocent te worden, een juiste keuze is geweest. Altijd fijn om in ieder geval te weten wat je niet wilt worden. Onze werkzaamheden op het kantoor zijn ondertussen wel veranderd. We zijn namelijk gepromoveerd van “rot klusjes opknappen” naar “de assistenten van de sport coördinator”. Tenminste zo zal ik ons even in het chique benoemen. We zijn naast onze sport- en spel activiteiten op de Bhongolethu school ook druk met onze schoolopdrachten, maar ook druk met het helpen van de sport coördinator. Vuszi heeft namelijk aangegeven dat hij graag meer informatie over de sport hockey wilde hebben. De sport hockey is namelijk geen echte Afrikaanse sport en wordt daardoor weinig gespeeld hier op de scholen. Van de vijf scholen vindt er maar op één school hockey trainingen plaats. Veel vrijwilligers of zoals ze het hier noemen; fascilitators, zijn niet bekend met de sport. Het is daardoor ook een grote stap om deze sport aan te bieden op de scholen. Vuszi heeft ons daarom gevraagd om een soort handleiding te maken over de sport hockey. Met daarin de achtergrond van de sport, de spelregels en verschillende activiteiten die gegeven zouden kunnen worden door de fascilitators. Een mooie opdracht om mee bezig te gaan op het kantoor. Dat scheelt weer spullen sjouwen en afwassen. Ohja afwassen… Ook daar ben ik achter gekomen! Dat in de horeca werken als afwasser echt niks voor mij is. Wat een langdradig en saai werk. Nee, geef mij maar een groep kinderen die met veel plezier willen turnen of dansen. Ik mis alle turn(st)ers, dansers en vooral het lesgeven wel hoor!

Bhongolethu school
Het lesgeven op de school met soms maar liefst 94 kinderen is erg leuk! Al is de reis er naar toe de laatste tijd wat minder. De ene na de andere vrijwilliger stroomt binnen bij de Amy Biehl Foundation en dat zorgt er voor dat we nu met een stuk of 14 vrijwilligers zijn. Al die vrijwilligers plus Afrikaanse studenten in een Afrikaans busje is soms geen succes. Vooral het iedereen afzetten bij elke school en dan altijd het pech hebben dat onze school het verst weg is. Dus als laatste uit de bus en als eerste weer in de bus. Nee heel optimaal is het niet altijd, maar vaak wel erg gezellig in de bus! De afgelopen twee weken waren namelijk zeven Nederlandse studenten van de dansopleiding ‘Codarts’ uit Rotterdam op bezoek. Of nouja zeven… zes plus één gekke belg (hé Axelle)! Zij hebben op alle scholen danslessen aangeboden zodat de kinderen ook eens in aanraking komen met andere en soms zelfs onbekende dansstijlen. Donderdag sloten de Codarts studenten de twee gezellige weken af met een voorstelling en wij mochten kijken! ’S Avonds zijn we maar met z’n allen de stad onveilig gaan maken want vrijdag zijn ze helaas weer vertrokken naar Nederland. Oh… Ik zal het over de sport- en spellessen gaan hebben die wij aanbieden. Ik dwaal weer een beetje af! De kinderen begrijpen de sport- en spelactiviteiten steeds beter en de twee fascilitators, Sindiswa en Bulhelwa ook. Twee schatten van vrouwen die ons werk erg waarderen! Het is nu zelfs zo dat de fascilitators bij een standaard tikspel een lied zingen, zodat het nu op een echt Zuid Afrikaans tikspel lijkt. En dat terwijl de kinderen hier niet eens wisten wat een tikspel was. Het begrip “iemand tikken” kennen ze niet eens. Dat heeft dus even geduurd om een gemakkelijk tikspel aan te leren. De kinderen tonen in ieder geval veel plezier in de lessen en vinden vooral mijn handen interessant. Nee, je hoeft hier niet met grote tatoeages aan te komen. Dat hebben de kinderen wel eens vaker gezien! Maar die blauwe aders in je hand, die zijn echt een trekpleister! Wanneer we een kring maken en ik de kinderen een hand geef, zijn het een aantal kinderen opgevallen dat mijn handen er toch iets anders uitzien. Nu verschilt mijn hand qua huidskleur al heel veel met de donkere huid van de kinderen. Maar de kinderen zijn vooral erg onder de indruk van de blauwe aders in mijn hand. Wanneer het warm is zwellen mijn aders ook nog eens op en zitten ze er vol bewondering naar te staren. Ik heb de handen van de kinderen er naast gelegd en laten zien dat zij deze “gekke blauwe dingen” ook hebben, maar dat je ze bij hun niet zo goed kunt zien. Ook onze haren zijn zeer interessant. Al die ruwe kroeshaardjes voelen natuurlijk heel anders aan dan onze licht gekleurde lange haren. Tijdens de voorstelling van de Codarts studenten had ik een lief meisje op schoot die halverwege de voorstelling in slaap viel. Het lieve meisje maar op schoot genomen en even weg tussen die drukke kinderen. Maar toen kwam ze tot de ontdekking dat mijn haar wel heel zacht aanvoelt. Dit resulteerde tot een hoofdmassage van maar liefst vijf minuten. Gratis en voor niets! Mij voor je niet klagen!

Die gekke Belg…
Ik heb toestemming gekregen van Axelle om haar ‘die gekke Belg’ te noemen. Na de voorstelling van donderdag zijn we met alle vrijwilligers gaan stappen in Kaapstad. En hier kon ik een spoedcursus ‘Belgisch’ volgen door met Axelle te communiceren. Dit allemaal voor mijn presentatie als die Belgische Geraldine in onze filmpjes. Gelukkig staan die filmpjes nog niet online… Het was een machtig mooie avond! Het was ook nog eens St. Patrick’s Day en hartstikke druk! Eerst met z’n allen naar ‘Dubliner’ gegaan waar het ontzettend druk was, weinig dansruimte en een gratis sauna! Door naar de club ‘Boogie’ waar we de week er voor ook een super gave avond hadden! Hier wel ruimte om te dansen en met de hele groep een leuke avond gehad. Ik moet echt foto’s gaan plaatsen van die avond… Of misschien toch niet! De week er voor was zelfs zo mooi geweest dat Kim en ik de volgende dag niet vooruit te branden waren. Volgens mij hebben we wel de halve dag op bed gelegen en moesten we ’s avonds door naar een verjaardag. Nee dat was niet zo’n succes! Een ding is wel zeker, we hebben de leuke kroegen hier in ieder geval ontdekt! En dan te bedenken dat het drinken hier niet duur is. Voor een wodka redbull betaal je zo’n €3,- en dan krijg je niet zo’n lullig glas als in Nederland maar een glas dat in de buurt komt van een halve liter… Te verleidelijk.

Messi
Mensen die mij goed kennen weten dat ik een ontzettend voetbaltalent ben. Wanneer een bal richting mijn voeten rolt ben ik al blij als ik de bal vooruit krijg met mijn voet. En als die dan ook nog eens in de juiste richting rolt, dan is dat mooi meegenomen. Maar jullie geloven het nooit. Twee weken geleden heb ik dan mijn eerste echte voetbaltraining uit mijn hele leven gehad. Kim was zo wanhopig dat ze dag en nacht liep te zoeken naar een voetbalclub waar zij kon trainen. Of hoe ze het zelf zegt kon ‘ballen’. Na lang zoeken kreeg ze een mailtje terug van een Duitse meid die Kim uitnodigde om langs te komen tijdens een voetbaltraining. Ik met mijn goede gedrag had natuurlijk gezegd dat ik wel mee wilde en als het me leuk leek dat ik ook mee zal trainen. Misschien dat ik dan toch ooit nog balgevoel ga krijgen… Eenmaal aangekomen bij een knollenveld, ook wel een voetbalveld genoemd met uitzicht op de Tafelberg ontmoette we het Duitse meisje. Ondertussen was het 1e damesteam volop aan het trainen en konden wij even kletsen. Kim was natuurlijk in de zevende hemel en de Duitse meid vertelde dat we de volgende keer gewoon mee moesten doen. Dus de week er na, ik met mijn goede gedrag mee naar de voetbaltraining. Een voetbalbroekje en een Barcelona shirt geleend van Kim en op mijn sportschoenen deelnemen aan de voetbaltraining. Van te voren heb ik wel even duidelijk aangekondigd dat ik GEEN voetbalster ben en dat ik ‘very bad’ er in ben. Gelukkig moest iedereen lachen! De voetbaltraining was leuk maar het herinnerde me wel even aan het feit dat ik toch een “turnster” ben. Ik ben duidelijk leniger dan al die voetbalsters met die korte hamstrings. En de trainer maar zeggen dat je je been niet zo hoog op moet gooien. Ik moet mijn spieren toch even losmaken? Na de eerste training werd ik uiteraard al Messi genoemd. Helaas komt dit niet door mijn voetbaltalent maar door het Barcelona shirt. De trainer kon mij duidelijk onderscheiden van de rest en heeft mij omgedoopt tot ‘Messi’. Ik zie het maar als een compliment… Nu maar blijven oefenen zal ik zeggen en vooral Calvé Pindakaas eten. “Pietertje kom maar even wisselen jongen”.

Seal snorkeling
Een aantal weken geleden… Kijk daar ga ik al! Mijn reisdagboek bij houden dus (zoekt in haar reisdagboek de datum op). Een aantal weken geleden zijn we op vrijdag 4 maart gaan snorkelen met zeehonden in Hout Bay. We kregen prachtige wetsuits aan en ik leek op een waardige Power Ranger. Helemaal strak getrokken in een wetsuit de speedboot op en richting het eiland waar allemaal zeehonden leven.  Eenmaal aan het varen viel er iets plastics in het water en moest de schipper even omdraaien om het plastic weer netjes uit het water te halen. Op dat moment viel de schipper op dat er iets bijzonders in het water zwom. Op een paar meter afstand zwom namelijk een walvis in het water!!! Omdat het nu winter wordt in Zuid Afrika is het helemaal niet de tijd van de walvis. Dat vonden we al zo jammer omdat de walvis ook wel de “Big Six” wordt genoemd. Deze walvis was nog jong en was een beetje verdwaald. Hij of zij zwom rustig rond en je zag de rug en de vin van de walvis telkens omhoog komen. Erg gaaf om te zien! Nu zeiden ze dat dit een kleintje was maar oh wat was dat beest groot. Na foto’s en filmpjes te hebben gemaakt zijn we door gevaren naar de zeehonden. Daar kwamen we immers ook voor. Op een eilandje midden in de zee zaten allemaal zeehonden te chillen. Die lucht dames en heren! Niet te harden! Maar gelukkig vaarde de speedboot iets verder zodat de wind gunstig stond en we niet van die heerlijke vislucht hoefden te genieten. Naast onze sexy wetsuits kregen we flippers aan en een duikbril inclusief snorkel op. Er werd ons verteld dat we de zeehonden niet mochten aanraken, maar omdat de zeehonden zo nieuwsgierig zijn ze vanzelf wel naar ons toe zouden komen. Wij dan maar vol goede moed het water in. Jeetje wat ontzettend koud! Rustig dobberen in het water en door je duikbril naar beneden turen en ja hoor… De eerst zeehond was al gespot. Ik vond het in het begin wel schrikken hoor, die beesten die onder je door zwemmen en best dichtbij komen. Het blijven toch gewoon wilde dieren. Sommige zeehonden hingen op de kop in het water en draaiden rondjes. Op deze manier hielden ze iedereen in de gaten en dan floep! Dan zwommen ze jou kant op, langs je heen of onder je door. Het filmpje is al een hele tijd te zien op mijn Facebook pagina, echt het kijken waard! Op  zee waren behoorlijk grote golven en op een gegeven moment werd ik misselijk. Ik geef me niet snel gewonnen maar ik moest toch echt tien minuten eerder naar de boot dan dat ik wilde. De wetsuits zat zo strak en door de hoge golven, het turen door de bril werd ik toch een beetje zeeziek. Eenmaal op de boot kreeg ik warm water in mijn wetsuit en ging ik maar op de bodem van de boot zitten. Nadat we weer op het land waren voelde ik me steeds iets beter en na een stukje rijden, gelukkig reed ik! Voelde ik me met uitzicht op heel Kaapstad al weer een stuk beter.

Vivi (Polo vivo)
Voor de lezers die het kopje ‘Seal snorkeling’ hebben uitgelezen, hebben gelezen dat ik reed in Kaapstad. Want wij hebben een auto gehuurd vanaf het begin van de maand maart. Het regelen van taxi’s en vooral het wachten op de taxi’s zat ons op een gegeven moment echt tot hier… (staat op haar tenen met haar arm ver boven haar hoofd). Vriendelijk taxi chauffeurs hoor, maar een eigen auto waarmee je kan rondtrekken is zo ideaal. Op maandag 29 februari hebben we onze eigen witte Volkswagen ‘Polo Vivo’ in ontvangst mogen nemen. Met een stuur aan de rechter kant en met het links rijden een hele ervaring. De eerste keer dacht ik dat ik in een Ferrari zit en scheurde ik de straat uit… Oei! Maar na een paar meters gereden te hebben, kan ik concluderen dat de auto prima rijdt! Het links rijden valt reuze mee. Doordat we veel in de taxi’s hebben gezeten waren we al een beetje gewend geraakt aan het links rijden. Het schakelen met je linker hand was nog wel even een spastisch momentje, maar ook dat heb ik helemaal onder de knie. We hebben onze Volkswagen ‘Polo Vivo’ omgedoopt tot ‘Onze Vivi’. De autoverhuurder vond het namelijk leuk om de claxon aan te sluiten op het openen en sluiten van de auto. Elke keer als ik de auto open met mijn “automatische deur open knopje” (hoe heet zo’n ding eigenlijk?) dan toetert de auto twee keer. Wanneer ik de auto sluit met mijn “automatische deur sluit knopje” dan toetert die één keer. Nu is het niet zo’n stoere claxon en eerder een hondje dat blaft dus noemen we onze auto Vivi.

En nog veel meer…
Natuurlijk hebben we in de weekenden veel meer gedaan dan dat ik hierboven heb beschreven. Zo zijn we vorige week getuigen geweest van het Zuid Afrikaanse carnaval. Een carnavalsoptocht die uit kleine wagens bestaat met daarop dansers. Vooral veel dansgroepen deden mee en dat vond ik als dansliefhebber erg gaaf om te zien! We zijn ook naar Kirstenbosch geweest, een grote Botanische tuin met allerlei bomen, planten en bloemen. We hadden niet verwacht dat het zo groot was maar dat was het wel. In deze tuin bevind zich een brug die gebouwd is in bomen en daarnaast is het uitzicht (uiteraard op de Tafelberg) erg mooi. Over die Tafelberg gesproken… Daar heerst echt een vloek op. Telkens wanneer wij met vol goede moed vroeg opstaan om de Tafelberg te beklimmen is het bewolkt of regent het. En natuurlijk gaan wij niet vier uur lopen om uiteindelijk boven op de Tafelberg naar bewolking te staan kijken. Afgelopen weekend dachten we de vloek te slim af te zijn door dit keer niet te willen lopen, maar met de kabelbaan te gaan. Gelukkig was het mooi weer en lichte bewolking! Komen we bij de kabelbaan aan en wat denk je? Was het te winderig, te koud en te bewolkt boven! Dit wordt een tien jaren plan geloof ik. Maar goed! Het is hier zeker geen straf om te zijn met al die wijn proeverijen en gezellige avonden uitgaan. Voorlopig blijf ik hier nog wel even en blijft het nog rustig in Glanerbrug de komende maanden.

Deze blog is speciaal geschreven voor mijn lieftallige vriendinnetjes Sharon, Nicole en Vera. Die vroegen wanneer ik weer een blog ging schrijven omdat ze telkens alleen maar de blogs van Kim voorbij zagen komen. Die overigens ook erg leuk om te lezen zijn met haar ‘tjuuuu’ en ‘donders mooi’. Voor alle nieuwsgierige bekenden en onbekenden die deze blog van de afgelopen maand hebben uitgelezen. Good job! Ik ben trots op jullie…

Ik schrijf jullie later!
(Over een paar weken wanneer ik weer dreigberichten krijg dat ik een blog moet schrijven, haha!)