Hoog(te) bezoek

Het is inmiddels meer dan een maand geleden dat ik mijn laatste blog heb geschreven. Dus het werd weer hoog tijd om iedereen op de hoogte te brengen van al mijn avonturen. In de afgelopen maand heb ik hoog bezoek gehad van twee personen die zich mijn ouders noemen en heb ik zelf de hoogte ook maar eens opgezocht…

Amy Biehl Camp
Maar voor dat alles hebben wij eerst een gave ervaring mogen meemaken, namelijk mee gaan als begeleiders tijdens het Amy Biehl Camp. Tijdens elke schoolvakantie organiseert de Amy Biehl Foundation een kampweek voor alle kinderen van de after school centers. Van de vijf scholen uit vijf verschillende townships mogen per school veertig kinderen mee met het kamp. De deelname van het kamp hangt af van de regelmaat dat de kinderen aanwezig zijn op de after school center. Daarnaast wordt er ook gekeken naar het gedrag van de kinderen en welke kinderen al eens eerder mee zijn geweest op kamp. Hierdoor krijgen alle kinderen een eerlijke kans om mee te gaan. Dit betekende dat er maar liefst meer dan 120 kinderen op kamp zouden gaan. Uiteindelijk zijn dit er 112 geworden. Van te voren hebben we geholpen met de voorbereiding van het kamp en hebben we een vergadering bijgewoond. Het thema van het kamp zal ‘Human Rights & Freedom’ zijn. Een thema die wij in Nederland niet snel zouden kiezen. Dat is wat anders dan het jaarlijkse jeugdweekend van WIK Glanerbrug waarbij het thema sprookjes, circus of feestdagen kunnen zijn. Van 30 maart tot 1 april was het dan zo ver en reden we met onze Vivi richting Paarl waar een oude en leeg staande gevangenis genaamd ‘Groot Drakensteijn’ de kamplocatie zal zijn. Uiteraard hadden we een routebeschrijving bij ons en de navigatie aangezet. Helaas hadden we na een uur rijden de kamplocatie nog steeds niet bereikt, terwijl ze ons toch echt hadden verteld dat we er binnen 45 minuten zouden zijn. De lokale bevolking maar gevraagd of zij misschien de weg wisten. Een lieve man begeleidde ons naar een groot terrein met een grote poort. En ja hoor! Daarachter was een groot huis met de naam ‘Groot Drakensteijn’. Zo ver waren we dus toch niet uit de buurt. Toen we eenmaal daar waren en de kinderen langzaam met bussen binnen druppelden zijn we begonnen met het voorbereiden van de lunch. De kinderen werden verdeeld over zes groepen en ook alle begeleiders werden verdeeld. Zo werd ik samen met de Zuid Afrikaanse Patricia de begeleiders van de groep ‘United We Shall Stand’. Een grote groep enthousiaste en vooral gedreven kinderen. Aan het begin van het kamp moesten we onze groep introduceren door middel van een lied. Van heel dichtbij mocht ik een groep zingende kinderen in het Xhosa meemaken. Het lijkt alsof hier alle kinderen kunnen zingen en dansen! En natuurlijk moesten de begeleiders ook mee doen. Ik heb geen flauw idee wat ik heb gezongen of waar de liederen over gingen maar door ons enthousiasme kreeg onze groep meteen de meeste punten. En dit ging eigenlijk het hele kamp zo door. Ik had echt een hele zware taak om de kinderen te motiveren… want dit was totaal niet nodig. Uiteindelijk is de groep ‘United We Shall Stand’ (deze naam hebben de kinderen overigens zelf bedacht) de grote winnaar geworden van het kamp. Het was erg bijzonder om dit kamp mee te maken. Het was totaal verschillend dan met een jeugdweekend of een kamp in Nederland. Tijdens het kamp werden vrij weinig sport- en spelactiviteiten georganiseerd, wat eigenlijk het hoofdonderdeel is als je in Nederland op kamp gaat. Er werd veel gezongen en gedanst maar ook toneel gespeeld. Er werden maatschappelijke problemen besproken door middel van een toneelstuk. Elke groep moest een onderwerp zoals bijvoorbeeld alcohol en drugs of tienerzwangerschap uitbeelden. Ook werd er een quiz gehouden over ‘Human Rights & Freedom’. De kinderen hebben dus niet alleen nieuwe vriendjes leren kennen maar ook weer nieuwe kennis opgedaan. Er was veel ruimte voor de talenten van de kinderen. Zo was er een rap talent in de zaal die iedereen helemaal wild kreeg. En eerlijk? Voor de leeftijd van 16 jaar was hij erruuuug goed!
Het kamp werd afgesloten met de ‘Mister en Miss Camp’ verkiezing, wat een big deal moest zijn. De accommodatie werd versierd en van elke groep konden zich twee jongens en twee meisjes zich opgeven. De groep moest met plasticzakken outfits maken voor de modellen en deze werden getoond op de catwalk. Daarnaast mochten de modellen ook in hun mooiste kleren over de catwalk lopen. Ik had de eer om samen met de hoofd organisator van het kamp Amanda als jury te functioneren. Ik mocht lui achterover zittend in mijn stoel (nee, natuurlijk gefocust!) naar ontzettende knappe en lieve kinderen kijken die hand in hand romantisch liepen over de catwalk in hun zelfgemaakte outfit van plasticzakken. Natuurlijk hadden wij de zware taak om een top drie en laat staan een winnaar en een winnares te kiezen. Al was de winnaar en winnares na de eerste tien seconden al bepaald. Misschien was ik toch iets te bevooroordeeld? En nee, niemand van mijn groep heeft de trofee gewonnen. Toch echt de twee knapste en schattigste kinderen van het kamp. Nadat de uitslag was geweest werden de winnaar en winnares op de foto gezet door iedereen. En iedereen wilde graag met ze op de foto. Ik heb nog nooit zo’n gekkenhuis meegemaakt! Alle kinderen waren helemaal door het dolle heen.

Hoog bezoek
Zaterdag 2 april waren twee Nederlanders veilig op Zuid Afrikaanse bodem geland. Ik heb vernomen dat deze twee Nederlanders mijn biologische ouders zouden zijn, dus ik ben zondag maar naar het beruchte ‘Ritz Hotel’ gereden. En ja hoor, daar stonden ze enthousiast te zwaaien en iemand maar een klein beetje te huilen. Ik geloof dat ze me toch een beetje gemist hadden. Het was mijn taak om ze de komende twee weken in Kaapstad rond te rijden maar de eerste dag liet ik dit toch aan de City Bus over. De rode lijnbus maar gepakt en met prachtig en zonnig weer bij de Tafelberg gestopt, want het werd toch echt een keer tijd dat ik die eens van de bovenkant ging bekijken. Dat hadden papa en mama niet verwacht. Maar hoe kan je Kaapstad het beste verkennen? Precies, door meteen maar de Tafelberg op te gaan. Het uitzicht was prachtig en als een echte Japanner heb ik veel foto’s gemaakt. Deze foto’s kan je op mijn blog bekijken onder het kopje foto’s. Nadat we die zondag herenigd waren met z’n drieën moest er maandag toch echt gewerkt worden. Zo hadden papa en mama drie dagen de tijd om zelf Kaapstad maar te gaan verkennen. Op donderdag en tevens onze laatste werkdag voor onze welverdiende vakantie, heb ik papa en mama meegenomen naar de Amy Biehl Foundation voor een tour. Hier krijgen zij net zoals wij in het begin de DVD te zien over de geschiedenis van Amy Biehl en de foundation. En daarna kregen ze een tour door de townships en door twee scholen. Voor mij was het echt hard werken die dag want ik mocht mee! We hebben eerst de school Siyazingisa bekeken en daarna gingen we door naar de Bongolethu school waar Kim, Marlieke en ik actief zijn binnen de Foundation Phase Group. Papa en mama waren erg onder de indruk en hebben overal foto’s van gemaakt. Elke groep deed een korte demonstratie van wat ze elke dag doen. Zo heb ik opnieuw de traditionele dansgroep gezien maar ook de bigband, de marimba’s en alle sportgroepen. Op het einde zijn we bij onze lieve kinderen beland en had de groep er in een keer een nieuwe facilitator bij. Er lag een blanke kale man op de grond met allemaal donkeren kinderen om zich heen mee te doen met een tikspel. Hand in hand rende hij met de kinderen naar de overkant zonder getikt te worden. De kinderen hadden een grote glimlach op hun gezicht en papa? Zijn glimlach was toch echt het grootste. Na een oranje polo te hebben gescoord van de Amy Biehl Foundation (die wij zelf niet eens hebben) vertrokken we weer en zijn we lekker met z’n allen uiteten geweest. We hebben in twee weken veel gezien zoals Kaap de Goede Hoop, de pinguïns op het Boulders strand, een tour door het Green Point stadion, een wijntour en verschillende markten bezocht. Ook hebben we een wedstrijd van Ajax Cape Town bijgewoond in het Green Point stadion. Uiteraard hadden papa en mama als echte tukkers een Twente vlag meegenomen die trots werd uitgehangen in het stadion. Het niveau van voetballen was niet zo hoog zoals onze voetbalspecialist Kim het zei. Voor alle Ajacieden in Nederland, het is 1-1 geworden en Ajax staat hier op dit moment op de 10e plek, zo goed is Ajax hier niet. De sfeer in het stadion was ontzettend gaaf om mee te maken ondanks dat er niet veel toeschouwers waren. We zaten midden tussen de harde kern met allerlei vuvuzela’s en trommels. Er werden allerlei liedjes gezongen die uit veel ritme bestonden. Ik heb mijn ogen uitgekeken! Soms waren de toeschouwers interessanter om te zien dan de voetbalwedstrijd zelf.
Helaas kwam aan twee gezellige weken natuurlijk een eind en moesten we weer afscheid nemen. Mama moest toch weer een traantje laten en inmiddels zijn ze weer op Nederlandse bodem geland en is Glanerbrug weer twee negers rijker.

Hoogte bezoek
En als je een paar maanden als een echte student in het buitenland leeft dan doe je wel eens gekke dingen. Ik vond een nieuwe piercing zetten niet gek genoeg (rustig maar, de piercing zit in mijn oor) dus ging ik samen met Kim en haar vriend Gerjan maar de hoogte opzoeken. We gingen namelijk skydiven en Marlieke ging mee als onze persoonlijke fotografe. We moesten een heel eigen risico formulier invullen voor het geval dat er een ongeluk zal gebeuren. Tijdens het invullen konden we meteen een filmpje zien van hoe het skydiven er van boven uitzag. Naast ons zagen we grote parachutes met daaraan mensen landen en toen ging het toch echt gebeuren. We kregen ons harnas aan en maakten kennis met onze vlieg buddy. Mijn vlieg buddy genaamd Blake had er in ieder geval veel zin in. Hij was ontzettend aardig en hij zou er voor zorgen dat de rest van mijn dag ontzettend saai zal zijn na het skydiven. In een klein vliegtuigje stegen we op tot 9000 voet hoog. We zaten gezellig dicht tegen onze vlieg buddy’s aan omdat het vliegtuigje wel erg klein was. Toen was het zo ver, Gerjan had de eer om als eerste het vliegtuig te verlaten en dat deed hij met stijl. Met wat oer geluiden en gegil floepte hij zo maar naar beneden en was hij verdwenen. Toen was het mijn beurt! Ik bungelde met mijn benen over de rand van het vliegtuig, deed mijn hoofd naar achter zoals het moest want ik had uiteraard goed geluisterd naar de uitleg en daar ging ik dan… Met zoveel kilometer per uur stortte ik naar beneden met een grote glimlach kijkend naar het prachtige schilderij onder mij wat de wereld en wat Kaapstad moest voorstellen. Ik voelde de wind langs mijn oren razen wat een ontzettend veel kabaal maakte. Op een gegeven moment werd ik aangetikt en kon ik mijn armen als een vogel spreiden en stortte ik nog steeds naar beneden. Ondertussen lachen en joelend naar de camera kijken want wat was dit een gaaf gevoel. We hadden de vrije val van ongeveer 35 seconden gemaakt en de parachute ging open en daar hing ik dan. De wind maakte niet meer zo veel lawaai en het uitzicht was adembenemend. Of ik het leuk vond vroeg Blake? Ja natuurlijk! Hij wees naar rechts en vertelde dat dat ene stipje in de lucht die als een pijl naar beneden stortte ‘my friend’ was. Ik zag Kim net zoals ik net had gedaan met een snelheid naar beneden storten en gelukkig ging haar parachute ook open. Toen realiseerde ik me dat ik dat net ook had gedaan… Wat een gek! Naar zelf wat bochten te mogen maken werd het toch tijd om te gaan landen. Blake vertelde dat we nu mijn Paragliding cursus die ik ooit had gevolgd gingen uittesten en of we met het landen op onze voeten terecht zouden komen in plaats van zittend. En dat deden we! Voor degene die mijn waanzinnige video van het skydiven nog niet hebben gezien, zie hieronder de link. Het kijken zeker waard!

https://www.youtube.com/watch?v=Urgl-Vx66Zc

Garden Route
Omdat we nu op de helft zijn van onze stageperiode waren we toe aan onze welverdiende vakantie van twee weken. De eerste week waren papa en mama hier nog en hebben we de toerist uitgehangen in Kaapstad. De tweede week zouden Marlieke en ik samen gaan rondreizen, namelijk de populaire Garden Route waar iedereen zo laaiend enthousiast over is. Kim had ons deze week ingeruild voor Gerjan… Maakt niet uit, ik ben niet boos, alleen teleurgesteld. Gekkigheid natuurlijk! De Garden Route is een soort route van kust naar kust en met veel groen om ons heen gok ik, want waarom zal het anders de “Garden of Tuin Route” heten? Geloof me, ik weet nog steeds niet waarom het zo heet. Maar het zal inderdaad komen omdat in elke plaats de natuur weer anders is. Dinsdag 19 april vertrokken Marlieke en ik richting Plettenberg en stond een reis van maar liefst vijf of meer uur op de planning. We zijn onderweg gestopt in verschillende plaatsjes omdat die plaatsen zooooo mooi moesten zijn. Nou… Uiteindelijk na een lange reis aangekomen in Plettenberg en ons hostel opgezocht midden in de bossen. Het uitzicht (ondanks de dikke bewolking) was prachtig en het hostel op zichzelf was een ontzettend groot huis. Hier hebben we vier leuke meiden ontmoeten waarmee we eigenlijk onze reis hebben voortgezet. De volgende dag stond weer een adrenaline kick voor de deur, namelijk bungee jumpen. Samen met Nina en Carly zijn we het diepe in gesprongen. Als eerste kregen we weer een heel harnas aan en liepen we na een van de hoogste bruggen ter wereld waar de auto’s overheen rijden en waar wij net ook nog overheen hadden gereden. Want daar onder die brug ging het toch echt gebeuren. De muziek ging aan en ik mocht als vierde het diepe inspringen. Marlieke die voor mij ging kwam laaiend enthousiast weer boven en had een mooie sprong gemaakt. Het was mijn beurt en met nummer 13 op mijn hand kon het natuurlijk niet mis gaan. Alles werd nog even goed vastgemaakt en gecontroleerd en daar stond ik dan met mijn tenen over de rand. Ik keek naar beneden en zag een klein beekje onder me. Gelukkig heb ik geen last van hoogtevrees maar voor de camera maar toch netjes naar voren gekeken, armen wijd en toen 3… 2… 1… BUNGEE!!! En daar ging ik! Met een halve schoolslag beweging sprong ik naar voren, strekte mijn benen als een gepensioneerde turnster. Ik hing nog even stil in de lucht waarop dat moment toch een gil uit mijn mond ontsnapte en toen viel ik met een snelheid naar beneden. Het was een super gaaf gevoel! Eenmaal beneden ging ik nog een paar keer omhoog en toen hing ik stil. Een beetje duizelig en licht in mijn hoofd aan het worden was ik van het uitzicht aan het genieten. Ik keek even op want er zal iemand mij op komen halen en daar was die al. Als Adele zei ik “Hello, it’s me!” en werd ik omhoog getakeld. Eenmaal boven zaten er vijf mannen aan me te plukken om het harnas weer af te krijgen en vroegen ze hoe ik het vond. A-MA-ZING! Natuurlijk van deze geweldige ervaring de video en foto’s besteld. Ook deze video is weer op YouTube te vinden, zie hieronder de link.

https://www.youtube.com/watch?v=7fqSjhZ2elQ

Naast het bungee jumpen hebben we natuurlijk veel meer gedaan. We hebben tussen de rotsen van Plettenberg gekayakt en onder de beroemde brug door gevaren. Daarna hebben we zelfs op luchtbedden het water tussen de rotsen getrotseerd en daar rond gezwommen en van rotsen afgesprongen. De twee begeleiders van het kayakken waren twee knetter gekke lui. Ze lieten ons allerlei opdrachten uitvoeren op de luchtbedden zodat iedereen wel in het water zal vallen. Ze lieten mijn luchtbed leeglopen en ik kon het natuurlijk niet laten om hetzelfde te doen. Helaas moest ik nog steeds met een leeg gelopen luchtbed rondzwemmen.
Het tweede hostel waar wij terecht kwamen had een beetje het idee van Villa Kakelbond. Pipi Langkous was er niet te vinden maar wel een geit in de tuin en een paard in het huis. Het hostel was ontzettend gezellig en samen met de meiden die we hadden ontmoet hebben we daar geslapen. ’s Ochtends onbeperkt pannenkoeken als ontbijt en toen verder gereden naar Jeffrey’s Bay wat ontzettend mooi moest zijn. Nou wat een dikke onzin! Hartstikke mooie strand maar er was niks te beleven. Toen zijn we maar direct door gereden naar Port Elizabeth en hebben we daar het strand en het zwembad verkend. ’s Avonds stond een braai (barbecue) met onze nieuwe vrienden op de planning en hebben we lekker gegeten. Op vrijdag stond Addo Elephant Parc op het programma. Een Nationaal park waar olifanten en vele andere dieren in het wild rondlopen. Met onze gids, een man die gepensioneerd is en die dit als hobby in zijn vrije tijd doet heeft ons rond gereden. We hebben ontzettend veel olifanten gezien en veel pumba’s van de Lion King. Jeetje die waren zeker niet te missen. Ik heb natuurlijk weer als een Japanner rond gelopen en honderden foto’s gemaakt. We zagen olifanten bij waterplassen maar ook naast onze auto. Wat zijn de beesten toch ontzettend groot, mooi en indrukwekkend. We hebben kudu’s gezien (die we ook al gegeten hebben, jammie), zebra’s, leeuwen, buffels en nog veel meer. Rond de 16 diersoorten op één dag en dat betekende dat we een goede dag te pakken hadden. Op zaterdag hebben we afscheid moeten nemen van onze nieuwe vrienden want onze reis gingen we toch echt in een andere richting dan hen voortzetten. We reden door naar Outshoorn en hebben daar één van de twee baby giraffes mogen voeren. Wat was Sheela Tequilla toch een schatje en wat was ze zacht. Erg leuk om te doen! We hebben ook in Outshoorn de olifanten mogen voeren en dat doe je hier in Zuid Afrika niet achter een muurtje. We kwamen het terrein oplopen en daar stonden drie grote olifanten al te wachten op ons. Naast elke olifant een verzorger en verder geen hek of muur te bekennen. Deze drie olifanten zijn verstoten door hun families en waren niet veilig omdat jagers het op deze olifanten hadden gemunt. In dit park zijn ze opgevangen en lijden ze nu een mooi en rustig leven. We kregen groente en fruit die we aan de olifanten mochten geven. Je kon het geven door het bij de slurf van de olifant te houden, maar ook door het eten over de tong van de olifant in de mond te wrijven. Ik heb nog nooit zo dichtbij een olifant gestaan en was best wel zenuwachtig (lees: bang) toen ik zo dichtbij stond. Ondertussen moest ik naast dat gevaarte ook nog vrolijk naar de camera lachen en werd ik omhelst door de olifant. Hij sloeg zijn slurf stevig om mijn middel heen en toen pas merkte en voelde ik hoe ruw die beesten zijn. Ik mocht onder de kop van de olifant staan en zelfs op de rug van de olifant zitten. Wat een gigantische beesten en wat een ervaring! Dit soort ervaringen vergeet je niet snel. Voordat we weer naar huis reden en een reis van 6 a 7 uur op de planning stond en geloof me dat is best lang als je functioneert als chauffeur, zijn Marlieke en ik eerst nog naar de Cango Caves geweest. Een grot waar we een rondleiding hebben gehad. Altijd mooi om zo’n stuk natuur te bezichtigen. Maar aan elke reis komt een eind en zo ook aan onze Garden Route. Het werd tijd om ons weer te herenigen met Kim en ons “normale” Zuid Afrikaanse leventje op te pakken.

Koningsnacht in Kaapstad
Nadat we maandag en dinsdag weer hard gewerkt hadden op het kantoor, was het dinsdagavond tijd voor een feestje. Een club in Longstreet genaamd Dubliner organiseerde voor alle Nederlandse toeristen ‘Kingsnight’. Met onze huisgenootjes, stagegenootjes en vrienden hebben we een mooie feestje gehad! Gelukkig waren we de volgende dag vrij omdat woensdag een nationale vrije dag was genaamd ‘Freedom Day’. Zo konden we mooi bijslapen en bijkomen van een wilde nacht. Sommige onder ons hadden deze rustdag echt nodig en voelde zich toch niet zo goed als de avond er voor… Ik noem geen namen *kuch kuch* Kim. Wat is het toch ook een gezellige en malle meid haha!

Voor alle nieuwsgierige lezers die deze lange blog weer hebben uitgelezen, ik ben weer trots op jullie! Ik moest toch weer eens wat van me laten horen. Voor alle nieuwsgierige bekenden en onbekenden, bekijk gerust de foto’s en video’s!

Ik schrijf jullie later!